نقد کوروش رنجبر درباره‌ي مجموعه شعر«تانگوي تک نفره»
«تانگوي تک نفره» مجموعه شعر تازه‌ي مجتبا پورمحسن ، يک اتفاق خوب و موردي قابل تامل در کارنامه‌ي شعري او محسوب مي‌شود. کمتر کسي پيدا مي‌شود که جرات و جسارت داشته باشد خود را در کارش عريان کند و تصويري دقيق از دنياي شخصي يک شاعر را پيش روي مخاطب بگذارد.
تنهايي، کلمه‌اي است که به خودي خود بار مثبتي ندارد و در جامعه‌اي که زندگي مي‌کنيم فرمي تراژيک پيدا کرده است.«هيچ کس تنها نيست.» اين جمله را بارها در تبليغات راديو و تلويزيون ايران شنيده‌ايم. جمله‌اي کليدي براي تبليغ تلفن همراه اول اين جمله را بارها بخوانيد و در موردش فکر کنيد. همه به نوعي مي‌خواهند شما را از تنهايي در بياورند. تنهايي تابو است، و رفتاري نابهنجار. با يک تلفن مي‌توان به حريم کسي تجاوز کرد و متجاوز اين حق را به خود مي‌دهد که با دليل يا بي‌دليل تو را از خودت دور کند و به تو، به انديشه‌ات به زندگي‌ات و به حريم خصوصي‌ات تجاوز کند. حق نداري دلگير بشوي يا حق نداري جواب ندهي. بايد بگذاري به حريم‌ات تجاوز بشود.
براي خواندن ادامه‌ي نقد کوروش رنجبر بر مجموعه شعر «تانگوي تک نفره»، اينجا را کليک کنيد.
لينک‌هاي مرتبط:
نقد عباس صفاري بر مجموعه شعر «تانگوي تک‌نفره» در دوات
نامه- نقدي از حسين نوش‌آذر درباره‌ي «تانگوي تک‌نفره»
تانگو به سبک مجتبا- روايت بهرام رفيعي از «تانگوي تک‌نفره»
